اماره حکمیاماره حکمی، طریق ظنّی معتبرِ حکایت کننده از حکم شرعی است. ۱ - تعریفاماره حکمی، مقابل اماره موضوعی است و به اماره‌ای گفته می‌شود که طریق به حکم شرعی و حکایت کننده از آن می‌باشد، مانند: خبر عادل و خبر ثقه. به بیان دیگر، وقتی حکم واقعی و قانون الهی برای مکلف مجهول باشد و آن گاه اماره‌ای برای تعیین آن از سوی شارع وضع شود، به آن اماره حکمی می‌گویند؛ ۱.۱ - مثالبرای مثال، مکلف نمی‌داند اگر مبیع قبل از قبض تلف گردد ضمان آن به عهده بایع است یا مشتری، و پس از جستوجو در روایات، به خبر واحدی برخورد می‌کند که از سوی فرد عادلی نقل شده و در آن، معصوم علیه السّلام فرموده است: هر کالای فروخته شده‌ای که قبل از تحویل گرفتن تلف گردد، از مال فروشنده تلف شده است. [۱]
فرهنگ تشریحی اصطلاحات اصول، ولایی، عیسی، ص۱۱۷.
[۲]
تحریر المعالم، مشکینی، علی، ص۱۴۹.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۴۲، برگرفته از مقاله «اماره حکمی». رده‌های این صفحه : امارات
|